Bu Okuldan Mısın ?

İçeriye adımımı atar atmaz hissetmiştim bir gariplik olduğunu. Anlamalıydım aslında radyoda çalan kral fm’den, bilgisayarın açık monitöründe ki yemek tarifinden oranın öğrenci işleri odası olduğunu.

Okulum bana değer veriyordu galiba. O insanlar şimdi bana ne güzel davranır dedim ve girdim içeri. Ben hayallere dalmış hoş geldiniz efendim, şöyle buyrun gibi bir karşılama beklerken “evet ne vardı” diye bir sesle irkildim. Aslında “evet ne vardı” sözünün içinde çok derin anlamlar gizliydi. Eğitim hayatım boyunca her gidişimde bu sözün altında başka başka anlamlar çıkardım.

En temel hakkım öğrenci belgesi almakken itildim ,aşağılandım, hor görüldüm.Neden istiyorsun,nerede kullanacaksın sorularına maruz kaldım.Tek başıma azarlanmak yetmiyormuş gibi orada bulunanlarla beraber fırça yemekten yine kurtulamadım.Neden istiyorsun sorusu bu sefer neden hepiniz aynı zamanda istiyorsunuza dönmüştü.Şaşırmıştım…Bir kâğıt parçasının ertesi gün verilmesine de sonradan alıştım zaten.

Dekanlık, personeline boş zamanlarında canı sıkılmasın diye bilgisayarlara oyun yükletmişti herhalde. Ne zaman gitsem bir tanesi açık oluyordu çünkü. Yaklaşık 10.000 öğrencinin bulunduğu fakültede nasıl olur da öğrenci işlerinin, işi olmaz şaşılacak şey doğrusu. Madem bu kadar bol zamanınız var bizler neden final sınavlarını olduğumuz da otomasyondan vize sonuçlarını henüz öğrenebiliyoruz. Çünkü ben ne zaman gitsem ya oyun oynuyorsunuz ya da dedikodu yapıyorsunuz. Ben gittikten sonra herkes işine sarılıyor galiba. Razıyım yinede; ben görmesem de sizler mutlaka çalışıyorsunuzdur.

Hem o kadar yoğunsunuzdur ki odaya gelmiş öğrenciyi telefonla konuşurken dışarı çıkartma cüretini bile kendinizde görebiliyorsunuzdur. Kapıdan çıktığınızda ulan ben mi yanlış yere geldim diye kafanızı kaldırırsınız öğrenci işleri tabelasını görünce hüzne kapılır sisteme lanet edersiniz. Aslında şikâyet etmek zor değildir ama uğraş gerektirir. Bir kâğıt parçası için bu kadar çabaya değer mi değmez mi bu ikilem arasında gider gelir insan.

Yolunuz ders seçmek için öğrenci işlerine düşerse eğer yukarda saydıklarım devede kulak kalır. Her ne kadar okulumda ki bilgisayarlar 1981 yılından kalmış olsada iyi-kötü diyemeyeceğim kadar kötü bir internet sistemi mevcuttur. İlk bilgisayarında 1981 yılında icat edildiğini bildiğimizden okulun teknolojiye nasıl baktığını anlamak zor değil.

Her yıl olduğu gibi bu yıl da derslerimi seçemedim ve okulun internet sitesinden bulduğum öğrenci işleri telefon numaralarını bir bir aramaya başladım. İlk aradığım numara öğrenci işleri genel merkezi çıktı. Beni kendi fakülteme yönlendirdi. Şimdi ki aradığım yeni numara ise ısrarla telefonu meşgule veriyor. Ben arıyorum o kapatıyor, ben arıyorum o kapatıyor derken telefonu açan “hee ne vardı” deyince içimi tarifi imkansız bir sevinç kaplamıştı. Evet doğru yerdeydim. Orası benim fakültemin öğrenci işleriydi ve telefona cevap veren de oradaki 60 yaşındaki macır amcaydı. Tanımıştım sesini. Zaten söylediklerinin yarısını anlayabiliyordum bu o olmalıydı. Ben derdimi anlatmaya başladım, bitirmeye fırsat vermeden lafa bir telefon numarası sıkıştırdı ve beni başka numaraya yönlendirdi.

O numara senin bu numara benim derken aptala dönmüş bir şekilde son aradığım numaraya sesimi yükseltmeye başladım. Karşımda ki mahalle karısı üslubuyla bana dik başlılık yapma hee diye çıkıştı. Tamam dedim attım içime.Ben sana yardımcı olmaya çalışıyorum diyerek havayı yumuşattı neyse ki.Ben daha önce aradığım 6 numaraya da söylediklerimi bir çırpıda söyledim.Telefonda çok seri olmak lazım çünkü.Karşıdaki senden sıkıldı mı hemen başka tarafa yönlendirebilirdi.Hatamı bulmuştum galiba.Yüzdüm yüzdüm kuyruğuna geldim bu işi hallettim diye düşünürken telefonda ki görevli bana hayatım boyunca unutamayacağım bir cümle sarf etti.

Bu okuldan mısın?...