Daha birinci sınıfta aşık olmuştum.Aşk nasıl bir şey daha 7 yaşında bir veletken tatmıştım.Ama benle beraber en az 10 kişi daha aynı kıza aşık olmuştu.Acı olanda buydu belki de.Daha 7 yaşındayken yarışmam gereken en az 10 kişi...
Ben yine 7 yaşında öğrendim hayatın bir yarışmadan ibaret olduğunu.7 yaşında 10 kişiyle başlayan yarışma 17 yaşında yaklaşık 1buçuk milyon insanla devam etti.Hayatın her alanı bir yarışmaydı galiba.Ama ilk sınavımı 10 kişiye karşı verecektim ve kazanmam gereken bir zafer vardı önümde.
Aslında o 10 kişiden 3-5 kişiyi eleyebilirdim.Çünkü onlar çok yaramazdı. Fatma sevmezdi yaramazları. Ben usluydum,ben zekiydim,ben sinsiydim.Sessiz ve derinden gitmeliydim.Ufak kahramanlıklar da beni ön sıralara atabilirdi bu ilk sınavda.Ya da ufak yaralanmalar.Fatma’nın dikkatini çekecek olan her şey…
Kahramanlıklar önemlidir eğer 7 yaşındaysan.Sınıftaki diğer çocuklara karşı sözünü geçirirsen Fatma’nın beyaz atlı prensi olabilirsin.Boyun kısa olabilir ama bunu avantaja çevirmek senin elinde.Atletik vücudunla en hızlı koşan sen olabilirsin mesela.Bu da etkileyebilir Fatma’yı.Bahçede tenekeden top oynarken düşüp dizini kanatırsan Fatma’nın gözünde mağdur olabilirsin.O seninle ilgilenirken sen acıdan kıvranabilirsin .Ona yakın olmak ne de olsa yetiyordur sana.
Yine 7 yaşında anlamıştım utangaç olduğumu.Nerden bilebilirdim bunun en temel karakteristik özelliğim olacağını.Her türlü cinliği yapmama rağmen açılamıyordum Fatma’ya.Rakiplerim bir bir aşklarını ilân ederken ben yerimde sayıyordum.Durumum kurumsal olarak büyümüş ancak sportif bir başarısı olmayan futbol takımları gibiydi.Başarıya giden yolda atılması gereken her adımı atmıştım ama sportif bir başarı yoktu.
Mahallenin abileri,ablaları bile anlamıştı Fatma’ya aşık olduğumu.Gerçi bütün sınıf aşıktı.normaldi bu.Bir tek Fatma anlamamıştı galiba bu durumu.Ne bilsin kız onun dikkatini çekebilmek için şekilden şekle girdiğimi.
Sınıfın en güzel kızıydı Fatma.Öğretmenin en gözde öğrencisiydi.Sınıfın aydınlık yüzüydü.23 nisan bayramlarında sınıfın şair sesiydi o.Sabah törenlerinde andımızı en içten duygularıyla şaşırmadan,sesi kısılmadan,”iyi dersleeerr arkadaşlar” sözünü sonuna kadar söyleyebilen tek öğrenciydi.Fatma’da olması gereken tüm vasıflar vardı.Fatma’ydı çünkü o.Ablası da çok güzeldi.o ayrı…
O anlamadı ben anlatamadım büyüdük hızla.Zaman su gibi akıp geçti ama Fatma yine çok güzeldi.Biraz kilo mu almıştı ne.”biraz” biraz hafif kaçabilir.Ama yinede Fatma candır…
1 yorum:
Hepimiz Fatmayız !
Yorum Gönder